Parametry fizykochemiczne

  • numer CAS

    Numer CAS – oznaczenie numeryczne przypisane substancji chemicznej przez amerykańską organizację Chemical Abstracts Service (CAS), pozwalające na identyfikację substancji. Numer CAS jest jednym z najpowszechniej stosowanych sposobów identyfikacji substancji chemicznych. Nie stanowi on unikatowej cechy produktu (np. różne bezwodne odmiany kwasu adypinowego mają ten sam numer CAS), choć np. związki chemiczne o różnym uwodnieniu mogą być oznaczone różnymi numerami CAS (kwas adypinowy jednowodny ma inny numer niż bezwodny).

  • numer EINECS

    Wykaz EINECS jest europejskim spisem istniejących substancji chemicznych o znaczeniu handlowym. Został sporządzony przez Komisję Europejską na mocy art. 13 Dyrektywy 67/548/EWG, znowelizowanej przez Dyrektywę 79/831/EWG, zgodnie ze szczegółowymi przepisami decyzji Komisji 81/437/EWG. EINECS wymienia i definiuje te substancje chemiczne, które znajdowały się w obrocie handlowym na terytorium Wspólnot Europejskich pomiędzy dniem l stycznia 1971 roku i dniem 18 września 1981 roku. Wykaz EINECS zawiera 100.196 pozycji, z których około 33.000 pochodzi z Europejskiego Spisu Podstawowego (European Core Inventory - ECOIN), sporządzonego przez Komisję Europejską na podstawie posiadanej wiedzy o substancjach znajdujących się w czasie sporządzania EINECS-u w obrocie handlowym na terytorium Wspólnot Europejskich, a około 67.000 pochodzi z deklaracji otrzymanych z przemysłu. Wśród substancji wymienionych w wykazie EINECS około 82.000 to substancje dobrze zdefiniowane (przede wszystkim związki chemiczne), a 18.000 to substancje słabo zdefiniowane albo substancje o nieznanym lub zmiennym składzie, złożone produkty reakcji oraz materiał biologiczny (tzw.substancje UVCB). Spośród 18.000 substancji UVCB około 5.000 oprócz nazwy chemicznej posiada krótki opis. Substancje zawarte i zdefiniowane w EINECS-ie są wymienione w porządku określonym przez numery EINECS i CAS. Podstawowym celem opublikowania wykazu EINECS jest umożliwienie zgłaszania nowych substancji chemicznych wprowadzanych do obrotu na terytorium, o którym mowa w art. 2 ust. l pkt 6 ustawy z dnia 11 stycznia 2001 r. o substancjach i preparatach chemicznych.

  • ogólna liczba drobnoustrojów

  • pH

  • prędkość zobojętniania

  • rozszerzalność przy wiązaniu

    Rozszerzalność gispu protetyczgo jest niekorzystnym zjawiskiem związanym z przemianą gisu pólwodnego w gips dwuwodny.

  • temperatura topnienia

    Temperatura topnienia – temperatura, w której kryształ zamienia się w ciecz. Jest to też najwyższa możliwa temperatura, w której może rozpocząć się krystalizacja tej substancji. Krystalizacja zachodzi jednak często przy niższej temperaturze niż temperatura topnienia, co zależy od wielu czynników, np. obecności zarodków krystalizacji, tempa schładzania czy ciśnienia.

  • temperatura wrzenia

    Temperatura, w jakiej zachodzi przemiana fazowa cieczy w gaz (parę). W temperaturze wrzenia prężność pary nasyconej nad płaską powierzchnią cieczy równa jest ciśnieniu zewnętrznemu. Zmieniając to ciśnienie, zmienia się także temperaturę wrzenia. Przykład: Zewnętrzne ciśnienie wynosi ok. 1/15 atmosfery, woda wrze w temperaturze ciała człowieka, natomiast przy ciśnieniu 20 atmosfer jej temperatura wrzenia wynosi ok. 213°C.

  • temperatura zapołonu

    Temperatura zapłonu jest to minimalna temperatura, w której dana substancja wytwarza taką ilość pary, która ulega zapaleniu się po zbliżeniu płomienia.

  • twardość

    Twardość jest to miara odporności materiału na umiejscowione odkształcenie plastyczne. W większości prób twardości występuje wgniatanie, lecz twardość może być przedstawiana jako odporność na zarysowanie (próba z użyciem pilników wzorcowych) lub odbojność pocisku odbijanego od materiału (próba twardości według Shore’a). Niektóre z często spotykanych miar twardości mierzonej wgłębnikiem jest twardość według Brinella, twardość według Rockwella, twardość ASTM , twardość mierzona w próbie udarności przy użyciu piramidy diamentowej, twardość mierzona twardościomierzem, twardość według Konopa oraz twardość według Pfunda. W normie ASTM E-140 jest zamieszczona tabela przedstawiająca różnego typu wartości liczbowe twardości metali. Twardość stanowi często dobre wskazanie właściwości materiałów związanych z rozciąganiem i ścieraniem.

  • współczynnik rozszerzalności

  • wytrzymałość na ściskanie

    Wytrzymałość na ściskanie jest to maksymalne naprężenie, jakie materiał może wytrzymać w warunkach działania obciążenia zgniatającego. Wytrzymałość na ściskanie materiału, który ulega uszkodzeniu w skutek pękania powodującego rozpadanie się, można określić w obrębie dość wąskiego przedziału jako niezależną właściwość. Dlatego wytrzymałość na ściskanie jest definiowana jako wielkość naprężenia potrzebnego do odkształcenia materiału we wcześniej określonym stopniu. Oblicza się ją dzieląc maksymalne obciążenie przez pole przekroju poprzecznego próbki poddawanej próbie ściskania.

  • zasadowość

  • zdolność neutralizacji USP / EU

    Zdolność neutralizacji kwasu (ANC) jest miarą ogólnej pojemności buforowej przeciwko zakwaszeniu. Definiowana jest jako różnica stężeń kationu silnej zasady i anionu silnego kwasu. Określa się ją metodą miareczkowania alkacymetrycznego.

Zastosowanie i produkcja